رجب از نیمه گذشت و چه فرصتها که از دست رفت .رجب را اصم نامیده اند...ماه سکوت...عرب جاهلی هم که با جنگ و خونریزی خو گرفته بود و صدای شمشیرها جزیی از زندگیش شده بود ،در این ماه ساکت میشد.صدای شمشیرها در هیچ جا شنیده نمیشد.
و ما کی میخواهیم خاموش شویم...خاموشی اختیاری نه اجباری ...نه ان وقت که زیر خاکیم!کمی در این ماه سکوت کنیم...سکوتی همراه با تامل...به مقداری که سکوتمان بیشتر شود صداهای ملکوتی را بیشتر میشنویم...ایا میشود ندای ملک داعی را بشنویم؟ایا میشود مانیز مخاطب أین رجبیون شویم!!چه ماهی است این رجب!!!برای هیچ ماهی ،اهالی ان صدازده نمیشوند.مثلا نمیگویند أین شعبانیون أین رمضانیون!فقط رجبیون را سراغ میگیرند.انان که حرمت این ماه را شناخته اند .انان که این ماه را درک کرده اند.انان که از صدای اذان مغرب ندای ملک داعی را میشنوند و از شبهای زیبای رجب بهره میبرنند.انان که روزهای سفید(ایام البیض)را درک کرده اند.اما برای شنیدن صداهای اسمانی غیر سکوت فرد، باید اطراف نیز ساکت باشدو یا فرد ان قدر در خودش غرق باشد که گویا صدایی از اطراف نمی اید.
کمی خاموش شویم. از کلامهایی که گناهند هم که بگذریم (مثل غیبت و تهمت و ازار و تمسخر و دروغ ونیش و کنایه....چه حضوری چه تلفنی چه پیامکی چه ایمیلی)چقدر در روز حرفهای بیهوده میزنیم.چقدر سوالهایی میپرسیم که به درد دنیا و اخرتمان نمیخورد.چقدر ....
گاهی بعضی افراد فکر میکنند انسانهای ساکتی هستندو بسیار از این بابت به خود می بالند اما میبینیم که نه!!انها سکوتشان از هزار حرف و نیش و کنایه بدتر است!میبینیم که مدام با خود حرف میزنند....لحظه ای ارامش ندارند ...حتی خواب هم ندارند...مدام درگیرند...درخودشان خاطرات بد را مرور میکنند و با دیگران دعوا میکنند و....
سکوت ، باید سکوتی حقیقی باشد ؛نه فقط صدایی از او شنیده نشود و یا با دیگران مکالمه نکند نــــه بلکه واقعا حرفی نداشته باشد سوالی نداشته باشد ،دعوایی نداشته باشد، از کسی دلگیری نداشته باشد ...واقعا ساعتها در خودش غور کند ببیند که حرفی نیست نه از دنیا نه از مردم نه از خاطرات نه از نگرانیها نه از......تا به حال شده که ببینیم در یک ساعت در خودمان چه حرفهایی میزنیم؟ یعنی چه فکرهایی داریم؟ یعنی چه چیزهایی را در ذهن مرور میکنی؟ایا به عیوب خود می اندیشیم یا به رفتار دیگران؟ایا به اخرت فکر میکنیم یا دنیا؟ایا در اتفاقات دنبال سهم تقصیر خودمان هستیم یادنبال تقصیر دیگران؟
چه زیبا در ایات 190 تا 194 سوره ی ال عمران بیان کرده که صاحبان عقل به اسمانها می اندیشند به خلقتهای خدا به اختلاف روز و شب...و به وظیفه ی خودشان...به اینکه چرا افریده شده اند؟خدا برای چه ماموریتی انان را فرستاده؟ایا بنده هستند یا با گستاخی احساس مالکیت دارند؟ایا از زندگی طلبکارند یا میدانند برای لحظه لحظه نفس کشیدنشان بدهکارند؟
ساعتهایی سکوت کنیم...شاید نشود...دقایقی سکوت کنیم ...سکوتی حقیقی...اینقدر به دیگران نپردازیم به اطرافیان فکر نکنیم...به خودمان مشغول شویم.وقتی نمانده...بانک الرحیل به گوش میرسد ...وقتی ساکت باشیم صدای زنگ کاروان را خواهیم شنید که میگوید وقت رفتن نزدیک است بارهایتان را ببندید.....
رجب ماه اصم
درباره وبلاگ
